آمارانت

صدایت همچنان جوان است

چنان که خس-خس پیری ام را

ازیاد برده ام.

قلبم داردازچشمم

آزاد می شود.

باد خبرازحقیقت می دهد

حقیقتی که

درپاییز نیست

چشم چیزی بیش ازآن که جمال توست

نمی خواهد

دوستم می داری؟-

-مگراهمیتی دارد؟

حرفی بزن

بادکه چیزی نمی گوید!

نغمه ای هستی نامفهوم

-می شنومت!

ودروغ

خوشبختی است

تاوقتی محکم باشد

راست است!

بیست هایی ست که حرفی ندارند

نه هفت هایی که

دنیایی رازدارند.

راستی چه اهمیت دارد فصل؟

وقتی من تا این حد

خوشبختم!

به سکوت تعلق دارم

به سایه ی صدایم

به دیواربرهنه ی ایمان

به نان سخت فرانسه

به بازگشت تعلق دارم

به دربسته
چه کس درحیاط ضربه می زند

چه کس صلح را زمزمه می کند؟

سپیده زمین را تغذیه می کند

درسرچشمه ی آتش

به آسمانی تعلق دارم

که برفرازسنگ رنج می برد.

ژان کرول Jean Cayrol

1911-2005

این شاعرمبارز درطول جنگ جهانی دوم عضوشبکه ی سرهنگ رمی Remy بود.وقتی این شبکه به سبب خیانت لورفت (1941) سازمان پلیسی - جاسوسی آلمان (گشتاپو)اورا دستگیرکرد...ولی وی دراردوگاه توانست  زنده بماند و60سال دیگرهم بعد ازجنگ جهانی دوم زندگی کند.

روبرت ساباتی

1924-2012

شاعر ورمان نویس/آثار...رمان چوب کبریت ها ... بیگانه وسیاهپوست ...منتقدین وی رابه عنوان پیشرودرادبیات ضد نژاد پرستی معرفی می کنند.ساباتی همچنین ازستون های اصلی ادبیات معاصرفرانسه قلمداد می شود.

این قطعه شعررا در2منبع دیدم...درآثارشاعران معاصرفرانسه Laissez la parole aux poetes ودرکتاب" شاعران درزندان"

1

دوستت دارم
تورا...

هوای آلوده و

وفروشندگان دوره گردت را

که کیف دانش آموزان راقاپ می زنند

باشکلات های بی مزه ا شان

...البرز...میدان آزادی وخیابان ولی عصرت

باهمه ی شلوغی وسردرگمی ها

  مراعاشق می کنند

  دوستت دارم

چون پروازی که

  به تو می رسد

درمهرآباد و شهرک قدس

با آخرین پرواز

  کبوتران خیال بی تاخیرمن

درخیابان پیروزی،میدان امام حسین

درمتن زندگی

دوستت دارم

باهمه ی رانندگان تاکسی ات

در خیابان های جنوب

نازی آباد،میدان راه آهن

که خوب می شناسند

سکه و

روستای پف کرده را

2

اینجا

درزعفرانیه

مردان وزنانی را می شناسم

که شب ها

غوطه می خورند
وروزها

وقتی کنارمیزغذا

با پیتزاهایشان،به دستان من خیره می شوند

ومن گاهی به آنهاسلام می کنم

می گویند:آه...خیلی خوش گذشت

زندگی یعنی همین!

3
Teheran
Je amoure

Beaute Lorsque ALBORZ mine

Se teniv debout

To jours

Si

Cote

La mere iranienne

Mike nous somme une famile

اینجا ایساتیس

ساعت بیست وپنج مدرنیزاسیون

کجایی جلال؟

آل احمد دهه ی چهل

ارزیابی شتابزده

تک نگارسفربه شهربادگیرها

حالا چه وقت رفتن بود؟

ببین!

نه ازدوچرخه خبری ست

نه ازبوی کاهگل و
نه ازخشت خام

برزخ معادن آهن چادرملواست و

کوچه های آشتی کنان محله ی فهادان

سنگی برگوری مشکل نبود

مرکزناباروری

فرزندان آ،یو،دی

دکترایکس

نسل آینده ساز

کادومی دهد.

اینجا،مرکزکویر

هورا...

سینما پنچ!بعدی

پاساژشقایق
مجتمع ستاره

کفش مارکت

صفائیه ی پشمک وقطاب وباقلوا

پارادوکسیکال کوچه ی پزشکان برخوردار و

خیابان برهوت مهدی آذریزدی

کتابفروشی آگاه وکافی چشمک

حوزه ی هنری وارشاد

انارتفت وکنستانتره ی ناکجاآباد

سفال میبد وپی،وی،سی

ترمه وساری هندی وجین ترکیش

گیوه ابرکوه وپوتین روسی

شهراردکان وجاده سنتو

پیست رالی وکوچه های خاکی بیدآخوید

....

هلو... ،باربی...صورتی بلوند
مهمان ناخوانده ی حنای کویر

(_بونجو... کنتس

رنگهای بومی

چه کم ازسناتورو
مارکهای فرانسوی دارد؟

....
_دورشومجنون

زنگ می زنم 110...ها!

ویلاهای ده بالا

بی،ام،و و سانتافه می خواد

رنگ ولعاب

دکلره ورژ جانانه می خواد...)

اینجا سرزمین تابان

مکان  میدان همافر

اعدامی روزگاراست

گفتارنیک،پندارنیک،رفتارنیک

میانه ی مارکار
سردرآتشکده ی یزدان

اینجا سرزمین تابان

کویرمرکزی

سرزمین پارسیان وزرتشت

دخمه های دانشگاه شده

...واو

اوکه می داند

فرداباطلوع خورشید

دیگرازستاره ها خبری نیست!

دیوارهای کنیتکس

کنارمیزکنتاکی

بیخ گوش حافظ و سعدی

قد می کشند

رپ می خوانند

بافلامینگوی اسپانیش

پلنگ صورتی فرنچ

دکان های قدیمی و خالی

درزیر باری ازحسرت ها

خاطراتشان را می جویند

درله - له رودخانه ی خشک

درگم گشتگی پارکینگ خیابان طالقانی

شیرازبیدار است و

خشمش را فرو می خورد

با تمام خیابان های شلوغ و

پردود و غمگینش

که افق را گم می کنند و

رویا های شاعررا

شیراز بیدار است و

انتظار می کشد

شعرها وشب های پرنور را

انتظاررا...

2

یک زندگی واقعی

            عشق می خواهد

           بودجه می خواهد

این آقایان صد در صد اداری

اگرشکست هایشان رابه تماشا نگذارند

زنده می مانیم

وبا سرعت معمول خود

پیش می رویم

همیشه یک طرف معادله

الگویی است

برای حل معادله

3

یک زندگی خیالی

برذهن ها نهاده می شود

مملو ازروشنی دروغین

چون نقش پنجره های بسته

خورشید که می درخشد

جز بر آهن ها نیست

دنبال یک لقمه نان

درشهر

کنار دستفروش های خیابان زند

قدم می زند

وبا لهجه ی آشنایی

به تو

سلام می دهد.

دوست داشتم

درسکوت برهنه ی"امام زاده طاهر"

باپیرهن شفافم

بنشینم روی صندلی داغ

وکلاه خورشید به سر

باربد وار

نوای دیگری سازکنم و

قهوه ام رابنوشم

نرد بلد نبودم

وبی هیچ سوگواره ای

Laissez la parole aux poetes

این کتاب گزیده ای ازآثارشاعران معاصرفرانسه است.دراین مجموعه شعرهای "پی یر امانوئل(1916-1984)به دلیل الهام های عرفانی توجه مرابه خودجلب کرد.

1

آن که دوستانش راازدست داده

می تواند دوستانی دیگربیابد

آن که وطنش را ازدست داده

هرگز وطنی دیگرنخواهد یافت

ولی وطن من برایم کجاست؟

2

تمام شبش درگلویش

درنیمروزجان سپرد

واپسین کلامش

خورشیدی ناگفته بود

3

عاشقان می خوانند

درعمق دریا

ولی فردتنها

درزیرخاک خواهد غنود

رویاهایشان
چه قدر متفاوتند

4

زندانی

به سنگ ها عادت می کند

شب دررویا

کارگرمعدن سنگ است

5

سایه ی درختان

برراه

کاملا غرق درگل است

سربازآوارسرمی کند

(گل های پژمرده

گورش را می پوشانند

تابازهم درخت

میوه به بارنیاورد)

1

گیرم چند کیلومتردیگرهم ادامه دهی

به سبزی آرزوها نخواهی رسید

وازاین زمین بی پایان سرمست نمی شوی!

تازه

رویاهایت هم خواهند سوخت

برگرد!

همان کلبه چوبی

دنیای بزرگی است.

2

چشمانت که نمی کاهند

فرداهایم را

دستی درآتش

دستی برشانه ی گلگون تو

درآب های نیلگونه که فرو روی

خاکسترمی شوم

3

درهوایی که عطرتورا دارد

رویاها رهایم نمی کنند

احساس می کنم کلمات زردند

وپرندگان بال بال می زنند

درادامه ی توسرگردان مانده ام!

مرگ خاکستری است

رویاها آبی

تواما

سبزی وسپید

وقتی

با شعرهایت می خوانی ام.

5

نیمکت هارا می شناسم

هرروز سیاهتر می شوند

وعکس ها را

کاش سپید بمانند

وزیر پنجره ای که می نشینیم

ابری ازخیال ببارند.

اردیبهشت داردمی رود

نگاه کنید!

ساکسیفون سبزروشنش رابرداشته
وباخداحافظی دست تکان می دهد!

ومن

این مرد تنها

جزگفتن "دوستت دارم"

کاری بلدنیستم

دست های پژمرده ام

امیدی به درآغوش گرفتن دوباره اش ندارند

عبورمی کنم ازدامنه هاو

فریادمی زنم...فریاد..دوستت دارم!

راست می گفت دختربهار

"همه تن می دهندودل نه..!"

دراین روزهای ناگزیر

چه کنم؟

وقتی غمبارم؟!

جزپیاده روی های طولانی!

خیره شدن به موج های شتابناک زندگی!

سهم من ازعشق

ازدوست

ازبهار

سهم من ازاردیبهشت

تنهاچهارروزبود

به کوتاهی یک سفر

سفری که مراگم نکرد

سردرگم کرد!

*

بایدبروم

  کنارخانه پدری

روبروی دشت مریم

درحسرت سنجدها

رزهاو
روزها

"شکار"

صدایی ازدل کوه آمد

شکارگریخت

ازخیابان های سردوخاکی گذشت

وبه حروف سربی پناه برد

*

"وقتی آمدی"

وقتی رفتی

برکت نان روی میزهم رفت

وقتی آمدی

خداوند قرص نانی روی میز نهاد

*

"اعترافگاه"

امشب

چه خواهی گفت

پای آن میزمقدس

هیچ ،

آری هیچ!

شعر والایی که خود بسندانه، به میراث برده ام

به همه چیز رسیده ام . سیب  اتش  نیلوفر

همه چیز را دیده ام  بهار تابستان پاییز   زمستان

اما ای کویر بگو ترا به چه بخت مینامند

که خوشبختی در آن

حیرانم با آن که از بسیاری ثروتمندان و باجگیران

چگونه نه آبی دارم ـ نه گلی و نه میوه ای.

خیلی زودترازآن که می باید
مرد!
درحالی که زندگی ازدستانش می ریخت
تاآخرین لحظه
لبخندش محونشد
به سختی می توانست جمله ی "دوستت دارم"را
اداکند
برهنه وسفید
درحالی که روزنامه های زردش را
جاگذاشته بود
مرد.

 مشخصات کتاب

  ------------------------------------------------------------------------------------------------------------

دررستورانی کنارمیدان آزادی شام خوردیم

رستورانی که عادت ماهیانه اش دروغ بود

کنارصندلی ها سردش  شاعری واژه های ساده را هجی می کرد

میدان آزادی هم برای سوختن بهانه عزیزی داشت ـوـ

آزادی دختری بودسواربربال های روشن برج

شام می خوردومی گفت:"گریه می کنی چراعزیزمن؟"

خوردیم وخواندیم:"خلوتی رهاکجاست؟"باترشی های آلو.

  یک هیچ!ایستاده باگیتارالکترونیک!چنین می نوازد...

دردی نیست این سادگی های تابناک که دلنشین هستندپس...

 .....!                                                                                                                                            اعتراف می کنم !

من هیچگاه شاعرنبوده ام!شعر،داستان،نقاشی وترجمه همگی مراازتودورمی کردند!چراکه حضوری درآنهانبود.هیچگاه هیچ انجمنی برای من جدی نبوده،(... ونیست...)، .واقعیت این است که همه درمیعادگاهایشان ! مشغول بودند،من هم دنبال رویاهاو اهداف خودم بودم .

عضوهیچ محفلی وانجمنی نبوده ام،گرچه دعوت می شدم ودرجلسات نظرمی دادم!

 بله ...بیشترسرگرمی هاجنبه بیرونی دارند.اعتراف می کنم شعرهای من دلنوشته بود،که موردلطف دوستان وطرفداران قرار می گرفت.کتاب هایم همه دغدغه ی شتابناکی داشتند،تابوده همین بوده!Le Semper eadem))،حق بابودلراست.

تنهاآرزویم موسیقی بود...موسیقی،آنهم برای تو،که ظاهرشوم وببینی ام!موسیقی مرابه گریه می اندازد،انرژی می دهد،تخلیه می کندوجهانی می سازد برایم دراندام تو...درسایه ی مژگانت!درارتعاش آرایش صورتی لبهایت و...

شعرهای من ،نثربود.متن های من شعربود!نقاشی هایم مال ماتمکده ای کناربلوارورودی اول بود!وترجمه هایم،ترجمه نبودند!آمال های شاعردیگری بودند که بایک واسطه به دست من می رسیدند !وداستان هایم قایقی بودنددرخلیج فارس که رهگذری آنهاراغرق کرد!

من مست توبودم!عروض نمی دانستم!هجاهابرای من مسخره بودند،مسخره ترازریخت اساتیدی که قبولشان نداشتم.گرچه بارها آنراتدریس کردم !

درتمام این سال ها،تنهاسه ،چهارشاعردرپیرامونم دیدم وبس...یکی ..بودویکی... و...بقیه بازی دیوانه هابودکه گاهی به جای حضورشاعرانه،آدم هایی می شدندرویایی ،سردرگم وفریفته ،درباغ های فخرآباد!

------------------------------------------------------------------------------------------

فصل ها می گذرند

به شاعر"پل میرابو"

*

بهار،

فرا می رسد

و عشق

چون آب روان

می گذرد.

*

تابستان،

فرا می رسد

و شادیها

از پی رنج ها

می گذرد.

*

پاییز،

فرا می رسد

و موج نگاههای رنگارنگ

نیز-

می گذرد.

*

زمستان،

فرا می رسد

و روزها،

سیاه و سپید

می گذرد.

*

و من بر جا می مانم./

 بهار،با نگاههای ساده تو

خاطرات دشت های سوخته را با من می گفت.

دست های تشنه ما اما روشن بود و،

دری به جهان دیگری می گشود.

*

تابستان اما،فروغ چشمان تو بود.

معنی شمال آینه و جنوب ستاره.

*

پاییز،

این پرستوی خسته خیال

خطی از آرزوهای تو کشید.

*

زمستان،

گفتی که باز خواهم گشت

می پنداشتم مردی دلیرم

اما،"آستین قبای نازکم از اشک نمناک است."

*هی تومارو/شاعرژاپنی

شعرهاازکتاب کاشی های ساده/آدنا/هفتادونه

کفش های ما

       کفش های آه

کفش های رنگ رنگ.

گاه تندوگاه نرم

راه می روندسپید

             فکرمی کنندسیاه.

درمدارروزها که گم شدیم

پابرهنه بوده ایم؟...نه!

کفش های ماطراوتی نداشتند.

بوی نان که می وزدکمی

کفش های ما

               می دوند!

مرگ لحظه های تازه می رسد...و...

نابرادران دوست می شوند

یارمی شوند

         بادمی وزند.

کفش های مادروغ می شوند

                        آه می کشند

بعدآن که مرده اند.

کفش های ما

روح نخ نما شده

درمسیرآینه

ازهزارنسترن جداشده

گاه تندوگاه نرم

راه می روندسپید

      فکرمی کنند سیاه.

1)

سایه ها

   تندیس های

           خامشند.

2)

اندوه یک ستاره

رنج عجیبی ست

شاید عشق کامیاب

           وجود ندارد.

3)

سهم من ازرویاها

شانه های آرام توبود

که هوای سنگین فاصله هارا

                          درمی ربود.

4 )

خوشبختی من

به رنگ غربت بود

که درسایه هاوکوچه ها

بادستان تهی

           راه می پویید.

5)

حرف عشق

روشنای سیاه وسپیدی بود

مردگان درآن خفتند

وزندگان ازدهان آن

                          روییدند.

6)

نومیدی گلی ست

پژمرده ترازگل های کاغذی

بااین همه

گاهی ماانسان ها

آن راعمیق می بوئیم.

***

مجله ی ادبی amynaراهم بخوانید.

زنان فاخر ...مردان صورتی!

ازخیابان بهار

فروردین گذشت

-من نیز-

 *

دراردیبهشت مکثی می کنم

زنان فاخر

دررویاهای نیلوفرین

ومردان صورتی

باسایه های سنگین خود تکرارمی شوند.

 *

بااین همه سبزی لبریز

دست هااما،

پرازبهارنیامده است

وما مدام

شلنگ انداز

عبورمی کنیم

ازاین خیابان

تاآن خیابان...

وجفت ماهیان سرخ را

برای تنگ بلورمان می خریم

ودرپایانه های غم انگیز

مثل خاطره ای

به خرداد می رسیم

دلفریب نرم تن

حقیقت آن است که دختربهار

مرالای علف هاباقی گذاشت

وسبزه هایی راگره زد

که زیرنورستارگانی پریده رنگ می خرامیدند.

 *

آرزوهای بزرگ

دانش تلخی ست!

که گاهی مارابه جذبه فرومی برد

تاکینه هارانابودسازیم و،

آنگاه به دعوت دلفریبی نرم تن

بدان سورویم که شبح پرشکوه

مدام درپروازاست و،

الهه ی گرامی،بی آلایش

می درخشد.

***

مجله ی ادبی amynaراهم بخوانید.

کاروان کلمات

برپیشخوان دکه روزنامه فروشی
رویامی بینم.

 چقدرتنهاشده ای مرد!
باکاروان کلمات همراه شو.
اشیارابشناس و
آتش چشمانت راروشن نگه دار!

شعراینگونه آغازمی شود
حتا اگر بارها درسیاهی هارویاببینی
مدادت
فواره ی روشنی ست.

سالهاست...
 

درباره ی متهمی به نام کلمه چه می دانید؟
سالهاست نامی ازکلمات نمی شنوم
وآرزوهایم کوچکترمی شوند. 

آی...چرامارامجازات می کنید
آیادرست است که باشمانروییم؟

 نه،ای کلمات مخفی نشوید
وسکوت نکنید
به جمله هاتوانایی دهید
بگذارید بیدارشویم.

NICOLET  COCOA

 نشسته روی نرده های چوبی وپیپ می کشد
درکنارش گل های یاسمن ومیناهای ساده وصورتی
ودریایی نه چندان دور،قایقی بادبانی،باتکه ابری سفید.

دستی درجیب ودستی روی زانو
مردبه شمامی نگرد.

 ایستاده درکنارباغچه ای بهشت نما
باشالی زردآن طرف
دستان برهنه اش پوشیده ازگل های آفتابگردان
دورترآسیابی بادی
قهوه ای رنگ باپره های سیاه.

 بادندان های سفیدوخنده های شادمانه
زن به شما می نگرد.

اوکه گیسوانش راشانه می کند
درهوای مهرماه
ملکه ی گل های سنگی است!

برای صیدانگشتان واشیا
فرشی آهنین می گستراند
بی آنکه ردپایی ازخودبرجای گذارد.

*

*
روزنوشت هایی به همین قلم در
tp://www.amyna.blogfa.com/

طنزهایی به همین قلم در
http://www.kako-shirazyha.blogfa.com/

۱)

صد زخم درآغوش نشابورتوبود
رزها همه تن پوش نشابورتوبود 
دربلخ وبخاراوسمرقند نبود
تقدیرکه بردوش نشابورتوبود 

۲) 

من باتوکه باشم ته دریا شدن است
هرقطره اشکم همه معناشدن است
وقتی که جهان نیز شبی پرخطراست
دیدارتوای صبح چوپیداشدن است

 ۳)

آن یارکنون مشق چنین داند ومن
درمنزل اوعشق فقط ماند ومن
قونیه پرازیادمعانی ومی است
تاپیرخراسان عجم خواندومن

 ۴)

آن پنجره ..ای مهرچرابسته هنوز؟
دیدارتونزدیک ،وتن خسته هنوز
 دستی بزنم باتو،اگرهابرود
بنگرکه چه بارد دل وابسته هنوز.

ژاندارک

کدامین آتش صلیب توست؟

گورستان ها نگهدارنده های خوبی نیستند

وتابوتها گاه به زمین می افتندو

صدانمی کنند.

چندین قیافه درسایه با تواند؟

که قانون به هلهله می سوزد و

روشنی میان دست هایت پرنده ای است!  

کجاست سیاوشی؟

بگذاربخواند

همیشه حق باکسی که می میرد نیست!

وارثان کوچک

دردست ودهان بزرگان

آواره مانده اند.

کجاست سیاوشی؟

تابه شهرآید

ومیدان هاراازهزارگل آتش

بشکفاند.

دف باگلوی زندگان می خواند

بگذاربخواند... 

ناگاه کنار هم....

عاشقانه،دردره هاوکوه ها

نسیمی رازگونه برما

می آیدومی گذرد...

درسکوت،ناگاه کنار هم

رازی را می گشائیم.

باتومی توان...

زمان بوی ترامی دهد.

بوی گل های شکفته بر پیشانی بیستون.

بوی بهار.

ای حک شده بر ستون های باستانی

باتو می توان

بربلندای قله ها برشد،

عاشق شد.

ازخواب فرشتگان گذشت.

بی تو،اماباید

پشت پرچین نگاه!

درانتظار باران نشست.

گفتگوی گل

تابهار

آغوش بگشاید

ازنگاهت

روشنی می گیرم و

ازدل سنگت

گفتگوی گل.

وقتی آمدی 

وقتی رفتی 

برکت نان روی میز هم رفت.

وقتی آمدی اما 

خداوند قرص نانی روی میز نهاد.

تنبورزن

از این دریا به آن دریا

دربازی موج و طوفان

آمیزه ی عشق و نفرت بود.

راستی تنبور زن

شادمانیت کی خط خورد؟

افسوس

پروانه ای که ،

با بادها آمده بود

بیقراری جاشوان بود .

افسوس

ناخدایان کشتی شکسته!

باور

دستان تو،

در عمق دریاها

خشکید!

باورم نیست

خیالاتی که می سوزند!

مرددریا

نه یادداشتی،

نه پیغامی

تنها روی شن ها و صخره ها

شعری نوشت و

گم شد!

اعترافگاه

امشب

چه خواهی گفت ؟

پای آن میز مقد س.

هیچ،آری هیچ!